90’lı olmak
Bir hafta öncesine kadar ülkenin geleceği adına çok umutsuzdum. Hâlâ da umutsuzum (bkz: RTE’nin 7 Haziran 2013 konuşması). Ama artık çok değil! Son bir haftada gördüklerim ve okuduklarım karşısında afallamış durumdayım. Hiçbir olay beni şimdiye dek bu kadar eğlendirmemişti. Eğlenmeyi bir yana bıraktım, bu kadar kolektif bir örgütlenmeyi görmek beni o kadar coşkulandırdı ki anlatamam!
Ne yapmalı?
Ben bu yazıyı niye yazıyorum? Çünkü görüyorum ki çevremdeki pek çok insan ne yaptığını bilmeden şuursuzca ve gaza gelip bir şeyler yapıyor, yapmak istiyor. Eminim bu yazıya katılacak bir çok kişi de bunu söylemek istiyor ama yazacak bir yer bulamadığı için susuyor. Benim yazacak yerim var ve yazıyorum.